Büyümez Ölü Çocuklar

Normalde bu konuyu 2 gün önce açacaktım; ama o gün iftar yemeğine gideceğimiz tuttu. İki gün gecikmeyle de olsa açmak istiyorum bu konuyu.

6 Ağustos 2013. Hiroşima'ya "Little boy" isimli atom bombasının atılmasının üzerinden 68 yıl geçti.



Ve yarın 9 Ağustos. Nagazaki'ye "Fat Man"in atılmasının 68. yılı.

6 Ağustos 1945'te Hiroşima'da 140.000, 9 Ağustos 1945'te Nagazaki'de 74.000 kişi öldü.

İnsanlığın öldüğü o günleri beş senedir unutmamaya gayret ediyorum. Ben büyüyorum; ama onlar 68 yıldır büyüyemiyor. Çünkü "büyümez ölü çocuklar."

Kapıları çalan benim
kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
göze görünmez ölüler.

Hiroşima'da öleli
oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
büyümez ölü çocuklar.

Saçlarım tutuştu önce,
gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
külüm havaya savruldu.

Benim sizden kendim için
hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
kâat gibi yanan çocuk.

Çalıyorum kapınızı,
teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
şeker de yiyebilsinler.