Ölümün Sesi

Giriş

Gökyüzünde parlayan dolunay karlarla kaplı tepeleri soluk bir ışık ile aydınlatıyordu. Sert bir rüzgar çam ağaçlarıyla dolu bir ormanın arasından geçerken tuhaf ve korkunç sesler çıkarıyordu. Hayat bu topraklarda neredeyse sona ermişti, sadece birkaç kamp ateşi bu öldürücü soğukla savaşıyordu ama bir süre sonra yanacak odun kalmayınca, yavaş yavaş yok olacaklar ve kazanan yine kış olacaktı. Kışın şarkısını, gece kadar kara bir çadırın içinde doğum yapmakta olan, acı içinde çığlık atan bir kadın bozdu. Ebe kadın alnındaki teri sildi.“Biraz daha dayanın neredeyse çıkacak kafasını görebiliyorum.” Kız ıkınmaya devam etti. Bu sırada çadırın dışında bir adam kürklere sarılmış bir şekilde yanan ateşi izliyordu. Karısının çığlıklarını duymazdan gelip derin düşüncelere dalmıştı. Ateşe birkaç küçük dal attı ve ısınmak için ellerini ateşe yaklaştırdı. İntikam. diye düşündü. Tek istediğim intikamımı alabilecek bir erkek evlat.

Adam bir bebeğin ağlama sesi ile kendine gelip, topal ayağını sürükleyerek kara çadırın içine girdi. Ebe kadın mutlu bir ses tonuyla, “Bir oğlan beyim. Sağlıklı bir oğlunuz oldu.”dedi. Adam bebeği kucağına alıp karısına gülümsedi. Bu sırada bebeğin sağ elinin içindeki kanı gördü. Çok kan dökecek. diye düşündü adam. Karısının elinden tuttu. “Oğlumuz büyük bir savaşçı olacak, elindeki kanı gördüm. Bunun başka bir anlamı olamaz.” Kadının mavi gözleri yaşarmıştı. “Adını ne koyacaksın? ” diye, sordu kadın. “Beni korumak için kendisini feda eden babamın ismini koyacağım. Adı Kiaskal olacak. Sonunda intikamımızı alacak bir oğul.”dedi, adam.