Kimse nerede olduğunu bilmiyordu. Kim olduğu ve ne zamanda olduğunu da. Berisinde bir nehir hatıralarla örülmüş kara ve ölü. Yaşamayan bir şey nasıl ölü olabilirdi ki? Peki ne yaşardı? Kendisi yaşıyor muydu yoksa nehir gibi ölü hatıralardan mı oluşmuştu? Tek bir saniye, tek bir dakikanın içerisinde hapsolmuş kendini tekrar eden umutsuzca hayatın anısına dokunan onun anısı... hayır, o yaşıyordu algılıyor tepki veriyor ve düşünüyordu. Hatta hayatın kendinden aktığını da.
"Ee" dedi yanındaki kişi. Hep orada mıydı yoksa yeni mi gelmişti?"Son dileğin ne?" Parşömenden daha kuru bir deriydi kadının ki. Dudakları kurumuş toprak kadar çatlak gözleri beri nehirdeki kadar bulanıktı. "Ne dileği kadın dedi bir adam" hayır bu bir adam değildi. Bu kendinin sesiydi. Ama kavraması zaman aldı kimsenin. Kendisi bir adam mıydı? Kimse bir varlık mıydı?"hatırlamamayı dileyen sendin ya" dedi kadın sesinde keyif ve acının tonlarıyla "Unutmayı dileyen sendin bende verdim". "Unutmayı dileyen bensem unuttuğumu nasıl hatırlayacağım, Dilek dilediğimi nereden bileceğim. Dilek dileyen ben miydim yoksa başkası mı?Eğer bensem hatırlamam gerekir ama ben ben değilim." Dedi adam-hayır bu bir adam değildi. Bu kendinin sesiydi. Ama kavraması zaman aldı kimsenin. Kendisi bir adam mıydı? Kimse bir varlık mıydı? Kadın sıkıntılı ve acı dolu gözlerle ona baktı. "Pekala 3 dilek hakkı daha. Ama bu son." Ama bakışları daha fazlasını istiyor gibiydi. Delen kontrol sahibi. "Kim olduğumu bilmek istiyorum."dedi adam hayır kendisi. Bunu kendisi dedi. Unutmamak için hatırasına aldı konuşabildiğini kimse.
Kadın ondan beklenemeyecek kadar hızlı bir şekilde ayağa kalktı. Heyecanını zapt edemiyor karnını tutarak bağırıyordu. Nefes alış verişleri düzensizleşti. Öleceğini düşündü kimse-tabii yaşıyorsa."Biliyor musun ilk dileğinde buydu. Ve sonraki, ve sonraki, ve sonraki " Hatasını kavrarken yandı vücudu iki büklüm oldu. Ateş zihnini ele geçirdi kimse olmadığını hatırladı. Hayır bu olmak istemiyorum hayır bu hatıraları istemiyorum! Lütfen geri al. Nehirden bu yüzden içtim dimi bunu unutmak için-ah konuşuyorum ama kimseyle. Lütfen kimseyle konuşmak istemiyorum. Kimse olmak! Evet kimse olmak istiyorum! Ağzını açmadığını fark etti karakterimiz. Artık kimse değil fakat varlığını söylersek anlarsınız kim olduğunu. "Lütfen yok et bu anıları! Ben olmayanın anılarını! Kimse olmak istiyorum!"
Kimse nerede olduğunu bilmiyordu. Kim olduğu ve ne zamanda olduğunu da. Berisinde bir nehir hatıralarla örülmüş kara ve ölü. Yaşamayan bir şey nasıl ölü olabilirdi ki? Peki ne yaşardı? Kendisi yaşıyor muydu yoksa nehir gibi ölü hatıralardan mı oluşmuştu? Tek bir saniye, tek bir dakikanın içerisinde hapsolmuş kendini tekrar eden umutsuzca hayatın anısına dokunan onun anısı... hayır, o yaşıyordu algılıyor tepki veriyor ve düşünüyordu. Hatta hayatın kendinden aktığını da.
"Ee" dedi yanındaki kişi. Hep orada mıydı yoksa yeni mi gelmişti?"Son dileğin ne?"
"Ee" dedi yanındaki kişi. Hep orada mıydı yoksa yeni mi gelmişti?"Son dileğin ne?" Parşömenden daha kuru bir deriydi kadının ki. Dudakları kurumuş toprak kadar çatlak gözleri beri nehirdeki kadar bulanıktı. "Ne dileği kadın dedi bir adam" hayır bu bir adam değildi. Bu kendinin sesiydi. Ama kavraması zaman aldı kimsenin. Kendisi bir adam mıydı? Kimse bir varlık mıydı?"hatırlamamayı dileyen sendin ya" dedi kadın sesinde keyif ve acının tonlarıyla "Unutmayı dileyen sendin bende verdim". "Unutmayı dileyen bensem unuttuğumu nasıl hatırlayacağım, Dilek dilediğimi nereden bileceğim. Dilek dileyen ben miydim yoksa başkası mı?Eğer bensem hatırlamam gerekir ama ben ben değilim." Dedi adam-hayır bu bir adam değildi. Bu kendinin sesiydi. Ama kavraması zaman aldı kimsenin. Kendisi bir adam mıydı? Kimse bir varlık mıydı? Kadın sıkıntılı ve acı dolu gözlerle ona baktı. "Pekala 3 dilek hakkı daha. Ama bu son." Ama bakışları daha fazlasını istiyor gibiydi. Delen kontrol sahibi. "Kim olduğumu bilmek istiyorum."dedi adam hayır kendisi. Bunu kendisi dedi. Unutmamak için hatırasına aldı konuşabildiğini kimse.
Kadın ondan beklenemeyecek kadar hızlı bir şekilde ayağa kalktı. Heyecanını zapt edemiyor karnını tutarak bağırıyordu. Nefes alış verişleri düzensizleşti. Öleceğini düşündü kimse-tabii yaşıyorsa."Biliyor musun ilk dileğinde buydu. Ve sonraki, ve sonraki, ve sonraki " Hatasını kavrarken yandı vücudu iki büklüm oldu. Ateş zihnini ele geçirdi kimse olmadığını hatırladı. Hayır bu olmak istemiyorum hayır bu hatıraları istemiyorum! Lütfen geri al. Nehirden bu yüzden içtim dimi bunu unutmak için-ah konuşuyorum ama kimseyle. Lütfen kimseyle konuşmak istemiyorum. Kimse olmak! Evet kimse olmak istiyorum! Ağzını açmadığını fark etti karakterimiz. Artık kimse değil fakat varlığını söylersek anlarsınız kim olduğunu. "Lütfen yok et bu anıları! Ben olmayanın anılarını! Kimse olmak istiyorum!"
Kimse nerede olduğunu bilmiyordu. Kim olduğu ve ne zamanda olduğunu da. Berisinde bir nehir hatıralarla örülmüş kara ve ölü. Yaşamayan bir şey nasıl ölü olabilirdi ki? Peki ne yaşardı? Kendisi yaşıyor muydu yoksa nehir gibi ölü hatıralardan mı oluşmuştu? Tek bir saniye, tek bir dakikanın içerisinde hapsolmuş kendini tekrar eden umutsuzca hayatın anısına dokunan onun anısı... hayır, o yaşıyordu algılıyor tepki veriyor ve düşünüyordu. Hatta hayatın kendinden aktığını da.
"Ee" dedi yanındaki kişi. Hep orada mıydı yoksa yeni mi gelmişti?"Son dileğin ne?"