"Kale" cidden zorlu bir rakipti, talimlerde bile. Şehirde beraber muhafızlık yaparken de böyleydi, onunla talim yapmak her zaman zorluydu ancak kışladan çok genelevde uyuyan Bermadil ile talim yapmaktan iyiydi, ikizler Villas ve Rillas da birbirlerinden başkası ile çalışmıyordu.
Neyseki artık o günler bitmişti, şimdi gerçek askerlerle talim yapıyordu, Garnik, Uver, Marnek, Jed ve özellikle Kale, Kale ile orduya beraber katılmışlardı ama Kale artık eskisinden zorlu bir rakipti.
İki buçuk metreye yakın adam kendi boyuna yakın kılıcını salladı, Lunias zarif bir hareketle ilk darbeden kaçtı ama kılıç yere inmeden gelen ikinci darbeden kaçmak için kendini yere attı. Kale ile talimlerden hep çürükler ve yaralarla çıkıyordu, kazansa bile kaybediyordu. Kılıcından destek alıp ayağa kalktı, Kaleyi yıkmanın tek yolu onu yormaktı, yorulmayacak gibi gözükse de elbet yoruluyordu. Bir darbeden daha zariflikle kaçtı ve ilk darbe geri sarılmış gibi gelen ikincisinden yine aynı zariflikle Kale'nin arkasına geçerek kaçtı. Adamın geniş sırtına kalkanıyla vurdu, "Sanki işe yarayacaktı" diyerek kendine lanet etti. Dev adam bir anda geriye doğru kılıcını salladı, kafa kopartacak bir hızla. "Eğilmeseydim başsız bir kurt olurdum," dedi Lunias. (Lunias Kızılkurt şövalyesi olarak anılır ve göğüs kalkanı ile kolundaki kalkanda kırmızı bir kurt vardır, miğferi de kurt kafası şeklindedir) Bir açıklık bulmuştu, kalenin ağır kılıcı tutan elleri üzerinden geçerken iki kolunun arasından kılıcı soktu ve eline doğru savurdu, Lunias'ın hafif talim kılıcı Kale'nin ağır kılıcı tutan ellerini bir zarf gibi açtı ve kılıcı uzağa uçurdu.
"Zafer benim," diyerek güldü.
"Zafer senin dostum," dedi Kale, kule şeklindeki siyah miğferi takılıyken korkutucuydu ama o miğferin ardında sakallı ve gülümseyen bir dev vardı. Elini Lunias'a uzattı ve Lunias tokalaşmaya cevap verdiğinde kendini yerde buldu. "Biz savaş talimi yapıyoruz unuttun mu? Rakibin yere düşmeden kazanamazsın, zafer benimdir."
Neyseki artık o günler bitmişti, şimdi gerçek askerlerle talim yapıyordu, Garnik, Uver, Marnek, Jed ve özellikle Kale, Kale ile orduya beraber katılmışlardı ama Kale artık eskisinden zorlu bir rakipti.
İki buçuk metreye yakın adam kendi boyuna yakın kılıcını salladı, Lunias zarif bir hareketle ilk darbeden kaçtı ama kılıç yere inmeden gelen ikinci darbeden kaçmak için kendini yere attı. Kale ile talimlerden hep çürükler ve yaralarla çıkıyordu, kazansa bile kaybediyordu. Kılıcından destek alıp ayağa kalktı, Kaleyi yıkmanın tek yolu onu yormaktı, yorulmayacak gibi gözükse de elbet yoruluyordu. Bir darbeden daha zariflikle kaçtı ve ilk darbe geri sarılmış gibi gelen ikincisinden yine aynı zariflikle Kale'nin arkasına geçerek kaçtı. Adamın geniş sırtına kalkanıyla vurdu, "Sanki işe yarayacaktı" diyerek kendine lanet etti. Dev adam bir anda geriye doğru kılıcını salladı, kafa kopartacak bir hızla. "Eğilmeseydim başsız bir kurt olurdum," dedi Lunias. (Lunias Kızılkurt şövalyesi olarak anılır ve göğüs kalkanı ile kolundaki kalkanda kırmızı bir kurt vardır, miğferi de kurt kafası şeklindedir) Bir açıklık bulmuştu, kalenin ağır kılıcı tutan elleri üzerinden geçerken iki kolunun arasından kılıcı soktu ve eline doğru savurdu, Lunias'ın hafif talim kılıcı Kale'nin ağır kılıcı tutan ellerini bir zarf gibi açtı ve kılıcı uzağa uçurdu.
"Zafer benim," diyerek güldü.
"Zafer senin dostum," dedi Kale, kule şeklindeki siyah miğferi takılıyken korkutucuydu ama o miğferin ardında sakallı ve gülümseyen bir dev vardı. Elini Lunias'a uzattı ve Lunias tokalaşmaya cevap verdiğinde kendini yerde buldu. "Biz savaş talimi yapıyoruz unuttun mu? Rakibin yere düşmeden kazanamazsın, zafer benimdir."